Αυτοφθορισμός

Ο αυτοφθορισμός βασίζεται στο γεγονός ότι οι φωτοϋποδοχείς  του αμφιβληστροειδούς  περιέχουν μόρια που ανιχνεύουν φώς. Επιπλέον, το έξω κατεστραμμένο τμήμα των φωτοϋποδοχέων  αποβάλλεται μέσω φαγοκυττάρωσης του μελάγχρου επιθήλιου.

Τα προϊόντα της φαγοκυττάρωσης συσσωρεύονται στα λιποσώματα που καλούνται λιποφουσκίνη (lipofuscin).  Η λιποφουσκίνη μπορεί να φθορίσει όταν ενεργοποιηθεί από φως μήκους κύματος 500-800 nm. Μετά την ενεργοποίηση η λιποφουσκίνη αποδίδει φώς σε μεγαλύτερο μήκος κύματος που μπορεί να καταγραφεί με διάφορες τεχνικές. Όταν υπάρχει πολλή λιποφουσκίνη η περιοχή παρουσιάζει υπερφθορισμό. Σε περιοχές που το μελάγχρουν επιθήλιο έχει καταστραφεί προκαλείται υποφθορισμός.

Με την ηλικία, και σε διάφορες παθολογικές καταστάσεις, ο αυτοφθορισμός του βυθού αυξάνει και προστίθεται στον αυτοφθορισμό που προκαλεί η λιποφουσκίνη. Η ενεργοποίηση του φθορισμού του βυθού μπορεί να γίνει με πράσινο η μπλε φως.

Οι συνηθέστερες παθήσεις στις οποίες  χρησιμοποιείται ο αυτοφθορισμός είναι: ηλικιακή εκφύλιση ωχράς κηλίδας, δυστροφίες αμφιβληστροειδούς, κεντρική ορώδης χοριοαμφιβληστροειδοπάθεια.

Κατά τον αυτοφθορισμό γίνεται λήψη φωτογραφιών του βυθού, υπό μυδρίαση, συνήθως πριν από την φλουοροαγγειογραφία.

Επομένως,  ο αυτοφθορισμός είναι μια συμπληρωματική εξέταση που βοηθά στην διάγνωση και παρακολούθηση διαφόρων παθήσεων του βυθού.